Denizden çok uzakta...

Ellerim bir kaşığın yörüngesinde, geç doğmuş çocuk acemiliğinde...



Gönülün yaptığı göz görmeyince katlanmak değilmiş. Sadece en güçlü silahını kullanıyormuş: Alışmak... Anne babası ayrı büyüyen çocuk psikolojisine eş değer sakat bir ruh hali bırakıp gidiyormuş yoluna 'alışmak'!!! Düşünmemek elde değil: 'Gerçekten her şeye alışabilir mi bu enkaz?' Uç noktalarda gezecek olursak HAYALİNİ BAŞKA BİRİSİNİN YAŞAMASINA da alışabilir mi acaba bu kül yığını? Belki bunu denememek içindir; düşüncemin olmak istediği yerde değil de çok uzak başka bir yerde oluşum.. Gözlerim, hayallerimi bir başkasının yaşamasına alışmasın diye, sakat bir ruh haliyle denizden çok uzaktayım! Düşüncem bir yerde, bedenim başka bir yerde..